Joanna Mankiewicz: Medytacje pustynne
Wystawy indywidualne w Polsce /„Widz musi się nauczyć patrzeć na obraz jak na graficzną reprezentację
nastroju, a nie jak na reprezentację obiektów”
Wassily Kandinsky
Abstrakcja nie niesie ze sobą treści oczywistych. To synteza formy, polegająca na uchwyceniu istoty materii poprzez odrzucenie wszelkich zbędnych ornamentów. Język abstrakcji to język uniwersalny, bez obciążeń historycznych i obyczajowych. Może więc być odbierany przez ludzi z różnych kultur i w różnym wieku. Dzięki niedopowiedzeniom obecnym w sztuce abstrakcji, widz może tworzyć własne interpretacje działań autora. Kandinsky postrzegał nieobiektywną, abstrakcyjną sztukę jako idealny wizualny sposób wyrażania „wewnętrznej konieczności” artysty i przekazywania uniwersalnych ludzkich emocji i idei. Twierdził, że sztuka nie musi odwzorowywać przedmiotów, a mimo to pozostaje przesycona duchowością.
Prezentowana na wystawie seria <ruchome piaski> jest w założeniu abstrakcyjna, chociaż odnosi się do kształtów obecnych w naturze. Rozpoczęłam pracę nad tymi kompozycjami pod wpływem traumatycznego przeżycia. Wtedy uświadomiłam sobie kruchość mojej egzystencji oraz, że komfort psychiczny jaki czułam wcześniej zniknął bezpowrotnie. Z barwnych plam powstała sugestia pustyni fizycznej i mentalnej, jaka wtedy mnie otoczyła, a sam proces - medytacyjnego niemal - zostawiania śladów farby na płótnie, przynosił spokój.
Odbiorcy z zewnątrz mogą oczywiście te płótna traktować jako działania ograniczone do zabiegów czysto formalnych, tym bardziej, że kolorystyka jest dynamiczna, intensywna i raczej optymistyczna. Kompozycje na początku statyczne, w kolejnych odsłonach stają się coraz bardziej ruchome, by ponownie się wyciszyć.
Joanna Mankiewicz
